..!-!.. Oluruna bırakma anlamında peyda olan olursuzluklar..

Sözün bittiği yerde başlar aslında tüm cümleler. Hepsi bir noktadan sonra yenilenir ve bir bütün olabilmektir en büyük gaye. Var olabilmek bir anneden ayrıldığın tam o anda, elini uzatabilmek Hakk'a hakkıyla..

Her şey ama her şey bir düzen içindedir ve bu düzensizliğe neden olan tek şey, içinizdeki mahlukattır. Fıtrattandır insanoğlunun yanılışı, yanılsamaları, yanlışları ve yanlışlıkla ait oluşları..

                .....Evet, ait olma adına bir çırpınıştır kırık kanadımızda olagelen. Birine, bir şeye, birliğe kimi zaman da bir bir'likteliğe.. Ne söz söylemek gelir içimizden, ne de söz dinlemek. Bazen bir şarkı yağdırır hüzün bulutunu, bazense dilimizde toplanıveren fakat evrende yer bulamayan hacimsiz sözcüklerdir her şeyin faili. Ya yok olup giden benliklere ne demeli?

   ----Hiçbir şey dememeli. Yapmamalı, etmemeli. Gitmeli belki, ıraklaşıvermeli.. Gül'ün bittiği yerde gün'ü oluşturabilmeli vs. vs. ...

O kadar çok şey söylemeli ki tek bir kelimede. Hem herkes hem de hiç kimse olabilmeli bir iskelette.

Yok yok! Silebilmeli bence her şeyi. Silgi olmadan ama. Neyle yok oluverirler bilmem ki! Sorgulamak da istemez bu can yitirilenleri;

Sevmeyi, Hissedebilmeyi, Var olabilmeyi, İstemeyi, Nefreti, Meşki, Kini, Cebrail'i, Azrail'i, Mikail'i ve İsrafil'i.. Sonra Sur'a üflemeyi ve gecerip gitmeyi..   ve  ve ve! Sevgiliyi...!

ve.. Sevgilinin günlüğü anlatır şu hikayeyi;

*.. Güneş saçlarına çarparak gökyüzüne yansır mutlu kızın(!).. kız bir de ne görsün, tam tepesinde bir uçurtma, uçurtma tahtadan, tahta eskimiş ama yılları anlatıyor sanki, ip ince, ipince, bir kuş takılıyor sonra kuyruğuna.. semaya süzülüveren bu birliktelikte kız da bir papatya takıyor saçlarına.. papatya üzgün, solmuş, hüzünlü ve tek yaprağı kalmış; "sevmiyor" çıkan kara bahtlı sevdadan..*

                   Günlük biter, nitekim gün sona ermiştir tüm muradlar misali..

      Gökten  elma düşer yazılmayan masalın sonunda;

Biri Var'a, diğeri Yok'a, öteki Hakk'a..