ve gidebilmekmiş titreyen parmaklarınla darağacına..
bir türkü mırıldanırken, gençliğini düşlemekmiş,
ve bağırabilmekmiş ağzını bile açmadan...
bir ölünün defnini izlemekmiş elindeki küreklerle
bir toprak da üstüne atabilmekmiş...
ve abdestsiz ölmekmiş aşk, ölmek ve cehenneme gitmekmiş...
bir çocuğun gözlerinde yaşlanan kirler olabilmek
ve asla bir güneş olamamakmış...doğamamak geceye...
her yeni güne aynı âmâlığıyla uyanabilmek,
bir o kadar da idamları izleyebilmekmiş kadınından çocuğuna...
ellerini bağlayan adamın gözlerindeki hırs ve öfke olabilmek,
bir buhar olup kavuşabilmekmiş semâlara...
yazabilmek hiçbir şeye ve silebilmekmiş her şeyi bir kalem/l/de
ağıtlar yakılırken bir mezarın başında, sulayabilmekmiş bulutları
ve yağdırmak tüm yağmurları ağlayan ananın gözlerinden...
hiçbir şey olamamakmış aşk,
sevdiğin insanları kendi cinayetinde kurban etmek ve tek faili olan kendini yok etmekmiş kendi başına....
HANİFE ŞİŞEN...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder