//..Bir karanlık var gecede fark ettiniz mi?.. Oysa gökkuşağı habercisi değil miydi Havva'nın ayrılıklarının.. Ya da Leyla mı estirmişti rüzgarını, yeşermesi gereken tohumların saçlarında kavuşan filizleri ile.. Belki de Aslı'dır basamaklarını tırmandığımız dağdaki fırtınanın as(ı)lı.. Peki ya her zaman bir dişi midir kancasını demire takan, yüreğini prangalayan erkeğinin?.. Akşamın ulaklığını yapan her damla Züleyha'nın gözyaşı olsaydı, hayal-i aleminde yaşadığın meşk ile o tene dokunmak ateş kadar yakıcı mı olurdu yoksa sadece masumiyetin timsali olan sevdaya mı refakat ederdi bir yürek..//

YAR'dan Adam..

Kış ortası..

Ellerimiz buzlaşana kadar kardan adam yaptığımız,

Yahut yapmaya niyetlendiğimiz halde cesaret bulamadığımız günlerdendi..

Tarih olarak hatırlamam lazım ise düşünmek icabet eder;

Aylardan Ocak,

Ama Şubat da denebilir hani.

Öyle sonuna denk gelmişsin ki, sanki her şeyi özetler gibi

Bir sonu başlangıç, başlangıcı ise aslında bir sona dönüştürmek ister gibi..

Ayın 31’i..

Ben uzak memleketten, sen ise gurbet elden gelmişsin bu şehre o günlerde

Şehr-i İstanbul’a..

3 rakamını sevdiğinden midir bilmem ama

vuslatı bekleyişimiz bile 3 ayı geçikti..

tıpkı el ele vereceğimize 3 eylülde karar verişimiz gibi..

ya da tam da bahsettiğim gibi sonları seviyor olmalısın sen;

3üncü ayın sonuna yaklaşılan ayrılık vakti

Ve dönüş için beklenilen Ocak sonu deliliği..

Sahi ya ilk kez mi aramıştın beni o gün yoksa aradığın yüreğim miydi?

Sesini duymaya korkar olan duyularım, her zamanki gibi nazikti

Ve yavaşça reddetti sesini..

Oysa duyulsaydı sevgilinin nefesi

Kardan adam eriyecek, yardan adam bir kez daha sineye girecekti..

Hani bir de evime kadar gelişin;

Hatta evimi yanlış öğrenip karşı apartmanın penceresinde göz gezdirişin,

Hatta kımıldyan perdenin arkasında beni bekleyişin..

Oysa ne çok istemiştim ellerine sarılıp yüreğine dokunmayı,

Perdeyi aralayıp sana kavuşmayı..

Şimdi bir düşündüm de neden yazıyorum bunları ?;

Yine gördüm de beni beklediğin köşeyi;

Ocağın sonu, ayrılığın hüznü, yaşanmışlıkların hatırası ve bir de dönüşünün neşesi..

Ve seni aylar sonrasında gördüğüm o yeri,

Her nefes almaya çıkışımda nefesim olmadan görmeyi

İstemiyorum artık kışın gelmesini, Ocağın bitişini..

 Hanife Şişen

2011.

Yıldızlar ne zaman ölür?

29 Ağustos’tan beri  hiç yıldız göremez oldu gözlerim..

Nedendir bilinmez lakin tam da o gün bir yıldız kaymıştı ya hani

Hatta sen bir dilek dilemiştin;

Beni istemiştin..

Belki de daha o anda belliydi birbirimizi semada arayacak oluşumuz

Belki de bir kanıtı idi başlamaması gereken bir hikayeye başrol oyuncusu oluşumuz..

Rüzgar yavaştan eserken, kısacık saçlarını dalgalandırıyor olmalı o gün;

Sen terasta arkadaşlarınla laflarken

Belki de hiç dinlemiyordun sevda öykülerini

Çünkü asıl öykü senin içinde yer alıyordu..

Gökyüzüyle yudumluyordunuz kahvelerinizi belki

Belki de falında çıkmıştım tıpkı benim iskambilim gibi..

Sahi ya falcılara o kadar çok inanırdık ki

Yahut bir papatyaya

Sevmiyor çıksa bile başka bir tanesini şahit tutardık cinayetimize

Papatya demişken

Hani senin saçıma taktığın kadar güzeli olamadı ki hiçbiri..

Çünkü üstünde vardır o güzel ellerinin izleri

Ellerin ki saçlarıma dokunan tek etki

Ve gözlerin;

Alnımı secdeye koyduğumda beni O’na yaklaştıran en mucizevi

En sahipleyici şeylerindi..

Gözlerimden düş’e’meyen o damlalar var ya hani;

Hasret kaldı sana her biri

Oysa tek bir saniye görselerdi seni

Dizlerinin kabukları kalkacak şekilde düşeceklerdi..

29 Ağustos’tan beri çok şey değişti sevgili..

Mesela ben artık şiirlerimde söyler oldum bu kelimeyi

Ve daha nicesini

Kalmadı hiçbir sahibi

Belki de bendim böyle oluşunun tek faili

Ama gelecek nerden bilinebilirdi ki?

O kadar şey söylemek gerekir ki

Lakin boğazıma takılır hepsi

“keşkelerin ikimize” yazıldığı bir müziği

Ya da daha nicelerini

Tek başına mırıldatır oldu bana birileri

Kabirleri nerede bilmem ama beni dilediğin yıldızlar öldü;

Işığımız söndü..

Ama şunu bilmelisin ki;

Ben beklerim yine aynı hikayeye gebe olan yıldızların benim de terasıma gelişini..

 Hanife Şişen

6 Mayıs

2011

... ki ...

Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
//C.S.T.//

'duk..

Hem onsuz uyuyamıyordum, hem de çok yalnızdım. Ben ondan uzaklaştıkça, o da benden uzaklaşıyordu. Uzaklaştıkça ruhumuz üşüyor, üşüdükçe de örtünüyor, birbirimizden gizleniyorduk. Gizlendikçe daha bir yalnızlaşıyorduk...

 

//Cezmi Ersöz//

k/ADIN..

Kahkahaları vardır bu kadının, çın çın eder odaların duvarlarında. Sesi güzel olur kadının, biraz buğulu...
Arada bir pencereye yaslar başını,sokağa dalıp gider, bir şarkı söyler. Olgunluğuyla şaşırtır erkeği.
Bazen de öyle çocuk olur, öyle sağlam saçmalar ki,
yine, yine şaşırtır onu.Sıkmaz kadın,
bunaltmaz, yaşa yaşa bitmez.
//CAN YÜCEL//

çok aşık..

Ben insan değilmişim,
mutlu edemezmişim seni
Zamansız gidermişim, yarım bırakırmışım,
sonları hiç sevmezmişim
Ama ben çok, çok, çok aşığım sana...


(ne çok olmuş bu şarkıyı dinleyeli.. 10 ay kadar öncesi / 10 ay kadar ölünesi..)