Evet, bu nârâlarla başlar reklam filmi. Fatma açar gözlerini, tarar saçlarını hafiften ve sanki bir kader misali ‘yukarıdan aşağıya’ iner o hareketler. Kahvaltı sofrasına oturulur. Domates, peynir ve zeytin refakat eder söylenmesi güç olan fakirliğe. Sıcak bir çay, dumanı üstünde hala, biraz da ekmek. Çantaya özenle yerleştirilen kitaplar, birden kendilerini karanlıkta buluverirler. Oysa Fatmanınki.. Bir perde açılır akabinde. Gözler önündeki, bir önlüktür, mavi bir önlük. Yavaşça alınır duvara çivilenmiş askıdan, şöyle bir düzeltme yapılır ve.. Ve işte her şey o anda başlar. Fatma açar o kocaman tahta kapıyı, fakat hala değişmemiştir kıyafeti. Çünkü önlüğü giyen, erkek kardeşidir. Oğlan evden çıkar ve kız bakakalır ardından..
Tüm bu öykü, bizim için bir hikaye olsa da aslında bir hayattır. Yaşanılan, ayrımcılık yapılan, arkaya atılan, geri planda tutulan ve eş’liliklerine rağmen eş’it’sizliklerle boğuşan kadınların hayatıdır. Ataerkillik bir kez daha gösterir acı yüzünü. Çünkü kadını ve erkeği mukayese etmek dahi mümkün değildir. Çünkü ile başlayan birçok cümle daha kurulabilir bunun ardından. Birçok öneride bulunulabilir, şart eki kullanılarak oluşturulan fiiler yüklemlere, yüklemler tümcelere dönüşür fakat değişmeyen tek şey kadının kadınlığıdır. “Zihniyettir” çözümlenmesi gereken tek mevzu. Akıllardaki geriliktir aslında kadının duruşundaki güvensizlik. Genel manzara ise şudur: Erkek, elleri arkada bağlı, elde bir tesbih, kadın her boncukta ‘sabır’ çeker, biz gözü mor –bu renge haksızlık ettiysem affola-, ellerinde er’inin boğazından midesine iniş yapan bulaşıkların köpükleri, üstünde –eğer temin edebilirse, ki zordur genelde- bir mutfak önlüğü, içeriden sobada yanan birkaç odun çıtırtısı, ‘devlet baba’ (!)ya itaatkarlıkktan bir şey kaybetmemek uğruna sahip olunan en az üç çocuk.. çocuklar okula gidemez. Sanırım bir hata var bu cümlede. ‘Kızlar’ okula gidemez !. Şimdi oldu. HANİFE ŞİŞEN..
